Wat goed is, zal altijd zo blijven!

Felix Wilbrink, Voormalig culinair journalist bij de Telegraaf.

Kijk nou eens goed naar die foto. Nee, niet naar die oude man met dat kaasmes, maar die jongeman, die kleine Captein uit Zoeterwoude. Kijk eens naar die blik. Ietwat onzeker, heb ik het goed gedaan? Geloof me, die ontlading kwam wel, even later zat hij weer op zijn speelgoedtrekker tussen de koeien. Ja, hij had het goed gedaan. Zie je ook al dat hij later boer wordt, en kaasmaker? Natuurlijk zie je dat. Kijk maar goed. Vanzelfsprekend gaat hij studeren en wil er helemaal niets meer mee te maken hebben wanneer hij 18 is. Maar het wordt toch een opleiding in de periferie van veeteelt en landbouw.

En als die dan op een dag thuiskomt voor een bakkie en even een goed stuk kaas ophaalt, ziet hij opeens dat zijn vader al wat ouder wordt, dat die misschien onwillekeurig even naar zijn rug grijpt. Want mannen slijten sneller, omdat ze denken dat ze sterker zijn. Oma, dat taaie wijffie sleepte eens zoveel kazen, maar die hoorde je nooit. Maar de kleine Cas begint toch te denken. Moest die pa nou met de kaas laten zitten. Nou ja, laten zitten? Betere kaas was er niet. Zijn vrienden van de studentenclub vroegen altijd of hij meer mee wilde brengen. En laten zitten… hij werkte toch vaak genoeg even bij. Kaasmaken af en toe in de zomer, zodat pa en ma op vakantie konden was nooit een probleem. Dat vee onderhouden was wel lastiger, als die dat nou eens aan zijn neef vroeg.

Het spookte in het hoofd van jonge Cas en hij herinnerde zich een foto, van hem, terwijl hij een kaas plastificeerde en dat mooie label Zoeterwoudse Boerengoud erop plakte. Wanneer was dat ook alweer? Bij de opening van de nieuwe winkel toch? Haha inmiddels ook alweer drie keer opnieuw gedaan. Maar machtig was het wel. Er kwam een journalist in een wit pak en die sprak over de oerwortels van Nederland: de boter en de kaas! En dat zijn familie met al die generaties kaasmakers de eigenlijke adel van ons land was.

Leuk toen, de winkel, heel veel mensen uit de buurt, maar ook wel van verder, waren komen kijken. Dat er opeens veel meer soorten kazen lagen, achterin op de planken. Dat er wel drie man (nou, ja, vrouw) achter de toonbank konden en zeker twintig in de winkel! Even doorlopen en de mensen konden naar het kaasmaken kijken.

Wat zou die doen, vanavond maar eens met pa en ma praten, of hij er nog eens een opleiding bij zou doen? Een beetje met elkaar praten, nou ja, gewoon, dat ie ermee verder zou willen?

Tsja, uw schrijver verzint dit allemaal. Ik weet wel, toen ik daar stond, met al die Captein’s en aanhang er omheen, om hun mooie nieuwe winkel te openen, dat ik naar die menneke’s keek en ze deze fantasie van harte toewenste. Nog steeds. Hou vol, boeren. Niets is eeuwig maar wat goed is, zal altijd goed blijven!