Korte lijnen en Boeren Goudse Oplegkaas

Waarom is goed zo vaak een strijd en vindt rommel altijd een weg? En waarom luisteren we niet om te leren, maar luisteren we om aan te vallen? Ik mocht een verhaal houden bij het feestje van de enig echte Boeren Goudse Oplegkaas. We waren bij de familie Captein, die aan de Weipoort in Zoeterwoude al eeuwen kaas maakt. Dan heb je nog Marije van der Poel van Hoeve Waterrijk en daarmee is het dan gedaan met de makers van de enige echte Oplegkaas. Ik krijg me ineens toch een trek in kaas. Moment. Zo terug.

Ja, stukje oplegkaas voor mijn neus. Ruiken, snijden, proeven. Een tomaat uit eigen tuin erbij. Ik ervaar een umami-wonder. De wonderlijke smaak die zo lastig is om te beschrijven, umami. Echte sojasaus en vissaus en dat soort producten hebben umami. Tomaat heeft umami en … onze Hollandse boerenkaas heeft umami, zoveel en zo groots dat we dat natuurlijk eren. De wekelijkse show “Raad uw kaas” is het meest bekeken programma op de Nederlandse tv. Alle Nederlandse boerenkaasmakers hebben de Koning en Koningin – en soms een koninklijke dochter – op bezoek gehad en de winnaars van de Cum Laude staan de volgende ochtend op het bordes van Paleis Noordeinde om daar een fikse onderscheiding opgespeld te krijgen. Want die krijg je ook voor één keer heel hard lopen, dus waarom niet voor iemand die dagelijks dertig keer twintig-kilo- zware kazen maakt en daarna nog een voorraad van zo’n honderd kazen wast en schoonveegt? Ik hoef jullie niets te vertellen.

Nederlandse receptenschrijvers laten hun lezers altijd geraspte Italiaanse kaas over hun eten strooien. Italiaaaaans, me neus. Die voorverpakte, voorgeraspte rommel zou uit Italië komen… We moeten allemaal Parmezaanse hebben terwijl wij hier Boeren Goede Oplegkaas hebben. Of iedere andere extra belegen boerenkaas. Waarom is ‘goed’ zo vaak een strijd? Ik mocht een verhaal vertellen over kaas, Nederlandse kaas, aan Nederlandse kaaswinkels. Dat is water naar de zee dragen natuurlijk. Want dit waren al vrienden van de Opleg. Hoewel, dat een groot deel van de Nederlandse wegen is aangelegd om Nederlandse boter en Nederlandse kaas naar de havens te krijgen omdat precies deze kazen ons grootste exportproduct waren, nee, dat wisten ze nog niet.

Ze wisten ook nog niet dat Nederland natuurlijk nooit zomaar even een VOC-vloot kon betalen als Nederland niet al rijk was. Rijk onder andere van de export van kaas. Ja, en toen zei ik, nadat we door de Gouden Tijden van de kaas waren gegaan, nadat ik het wonder van de opkomst van de boerenkaas zoals we die nu kennen had beschreven, toen zei ik: “Mijn ervaring is dat in de productie van voeding, zoals bij genoemde kaas, de kortste lijnen altijd de beste kwaliteit opleveren.”

Na afloop wist een echte authentieke originele kaashandelaar me te vertellen dat kaas die netjes in zijn pakhuis is gerijpt, beslist beter is dan de kaas die een boer onder zijn dakpannen laat rijpen. Ook al was dat niet de kortste weg, dus ik had ongelijk. En daar komt nu de tweede zin van dit artikel vandaan. Vraagje: wie wil er nog meer Boeren Goudse Oplegkaas maken? Want daar is ruimte voor… echt!!!