Keur de melktap dicht

Ik ‘zuivel’ niet zo goed vanaf midden oktober. Als het gras in de tuin glibberig wordt, neemt mijn trek in zuivel af. Niet meer jong, belegen en oud in de koelkast, maar één stukje slechts. Heel af en toe een bezoek aan de kaaswinkel voor een geitje en een zachte witte, maar echt van harte is het niet. Zelfs een doorgerijpte camembert krijgt me niet uit mijn kaaslethargie. Nee, niet de dokter bellen. Ik loop al wat langer mee en weet wat het is. Pauze voor de Kerst!

Want dan moet het gebeuren. Shropshire blue, Stinking Bishop, een stukje dubbel Cloucester, minstens. Midden in mijn kaaspauze loop ik langs De Brienenshof, de kaasboerderij van Maas Merkens. “Heb je het gehoord over de melktaps?” vraagt hij. “Dat is dus afgelopen, als je het mij vraagt.” Hondervijftig euro per maand betalen om je melk te laten keuren.” We grappen wat over dat ene oude vrouwtje per tien jaar dat misschien het loodje legt na het drinken van besmette rauwe melk. Maas lacht mee, maar zucht tegelijk: “Het zal maar gebeuren door jouw melk…daar kan je ook weer niet mee leven…”

Buiten herinner ik me een verhaal van zo’n dertig jaar geleden. Het was me opgevallen dat er ieder jaar weer, in juli/augustus een bericht in de kranten stond dat er een oude dame was overleden na het eten van besmette Franse RAUWE kaas. Nooit namen, nooit waar die kaas was gekocht, alleen maar het bericht. Ze was altijd 84. Dat was mijn trigger. Ik naar het ANP bellen, waar dat bericht vandaan kwam. Mijn vraag kwam op het juiste moment. Een verslaggever daar was het ook opgevallen. Drie jaar achter elkaar, en altijd 84 jaar oud? Het bericht bleek van een Zwitsers ‘zuivelbureau’ te komen.

Nader onderzoek bracht aan het licht dat dat ‘zuivelbureau’ alleen een postbus was. En ‘iets’ te maken had met zuivelfabrikanten. Maar er waren geen echte lijnen te vinden. Aldus het ANP toen. Ze hebben het bericht nooit meer doorgegeven. Mijn hoofdredactie zag er geen kaas in, dus ik moest het onderzoek daarbij laten. Maar een stevig staaltje beïnvloeding was het wel. Had je per ongeluk die lekkere Franse rauwmelkse kaas gegeten, dan werd je nog gauw even op het gevaar gewezen!!! RAUW, rauw, rauw, ze worden er gek van op die ministeries.

En vooral die op machtige en onbereikbare instellingen als de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA). De strengste autoriteit van heel Europa, die nu deze keuring verplicht stelt. Overigens staat de Bond van Zuivelbereiders wel achter extra onderzoek, alleen de prijs zit ze ook niet lekker, dat zeg ik er maar even voor de goede orde bij. De BBZ zegt zelfs dat het hierdoor veiliger wordt om reinmelks te drinken. Honderdvijftig euro per maand, geen boer kan dat opbrengen.

Eindelijk gewurgd, die melktaps. Oh, wacht even, voor nog geen vijftig euro kan de boer zélf keuren. Met een ELISA of een LFD test. Hoewel je voor de laatste test een dure machine schijnt te moeten aanschaffen. Ik zou een Elisa nemen, dat klinkt lief. Want denk je echt, dat wanneer er een betaalbare test zou zijn, boeren dat niet zouden doen? Natuurlijk wel. Maar de eigen laboratoria moeten ook bestaansrecht hebben, denk ik dan vals. Ik heb het nog even aan mijn vriend Chat gevraagd, Chat weet alles. Sinds 2020 is er in rauwmelksland Frankrijk geen oud vrouwtje en geen enkel ander mens aan rauwmelkse kaas of melk overleden.

Het aantal mensen dat zich beter en gelukkiger voelt met af en toe de smaak en kracht van een reinmelksproduct, is nooit geteld. Ook in Nederland niet. Natuurlijk niet. En nu als de wiedeweerga naar de zelftap, verderop in Cothen. Mij overkomt niets, ik ben nog geen 84! Minstens twee liter, de zuivelblues is over!