Een kaasmoment op Schiphol

Felix Wilbrink, voormalig culinair journalist bij de Telegraaf

Stoom uit mijn oren! Bij een belachelijk overzicht van de beste kazen ter wereld op Facebook. Van een of ander Italiaans pr-bureau. Merken en soorten door elkaar en ergens op plaats 35: ‘Old Amsterdam’ als beste Nederlandse kaas. Zodra je zoiets ziet weet je dat het fake is, maar toch, weer heel wat domme mensjes geloven zoiets. Toen de boosheid iets was gedaald, herinnerde ik me een kaasmoment op Schiphol.

Het blijft mij trouwens een raadsel waarom bezoekers op Schiphol geen kennismaken met echte Nederlandse, liefst reinmelkse kaas. Of die Old A-stand er nog staat weet ik niet, maar net door de uit- en aankleedcontrole, zag ik een groepje Amerikanen op weg terug naar huis. Dit is al een tijdje geleden, ze waren nog onuitstaanbaar Amerikaans blij: “Oh, we got to bring some real Dutch cheese to granddad, maybe he will taste his roots again.” Kan je je die stemmen voorstellen?

Ja, ik kan het niet helpen, ik zie meteen een behoorlijk demente 95-jarige in zo’n grote stoel, een blèrende tv en een zaal vol andere ouderen die de weg een beetje kwijt zijn. En daar komt de Amerikaanse familie binnen. Een stuk of vijf van die slagschepen, twee ronde volwassenen en dan nog wat verveelde pubers.

Ma haalt het plastic van de Old A., snijdt er een enorm stuk af en propt dat in de mond van de oude man. Een van de kinderen ziet het gebit van opa naast hem op een schotel liggen, haalt de kaas uit diens mond, duwt het gebit erin en dan de kaas direct er achteraan. “Grandpa, this is cheese from Holland, remember?”, schreeuwt hij in het dove oor. Grandpa kijkt glazig om zich heen en herinnert zich sowieso niets, laat staan de kaas die hij als 18-jarige achter zich liet. Ook de weiden niet en de blaarkoppen, noch de boerderij van zijn ouders, van zijn grootouders, noch de brieven en de kaarten uit Holland.

Ja, ik kan er niets aan doen, zulke beelden krijg ik voor ogen. Daarmee liep ik terug naar de Amerikanen. Ze waren helemaal niet wanstaltig. Direct geïnteresseerd toen ik vertelde dat ze in de KLM lounge Nederlandse oplegkaas konden proeven. En dat ze even om het hoekje stukken Reypenaer konden kopen. En dat dat, weliswaar geen reinmelkse, maar toch reinreypse kaas was. Ze luisterden met belangstelling en gingen de proeverij aan die ik spontaan opzette. Ik kocht een stuk van de “not so”-old en een stuk gereypt. We braken er stukjes af. En daar gingen ze, superblij, met kaas die ze heel lekker vonden. Vier stukken, geseald. “Ho, ho”, rende ik er toch nog achteraan. “Hoe zit dat met jullie Dutch connection?”

“Ja, mijn overgrootvader was Nederlander. En hij hield van kaas. Hij is er al lang niet meer, maar wij zeggen altijd: Lets buy it for him! And his roots. En eten we het zelf op! Thank you for the tasting.”

En daar gingen ze. Ik had opa helemaal niet gered. En er bestaan beschaafde Amerikanen, die hun wortels eren. Oei, nu ik er zo over denk, mijn oudste zoon woont en werkt er. Hoe kan ik die nou een goed stuk echte boerenkaas sturen? Zeker nu, nu die Amerikanen het zo nodig hebben, voeten in de klompen, voeten in de klei!