Aan alles komt een eind…

Het is zover, bij deze mijn laatste voorwoord. Ook dit keer zal ik me aan het maximaal aantal woorden proberen te houden, alhoewel ik na negen jaar meebesturen wel een boek zou kunnen schrijven over de gebeurtenissen bij de BBZ. Wat hebben we als bestuur toch veel veranderingen meegemaakt de afgelopen jaren. Het wegvallen van de productschappen, einde melkquotum, komst fosfaatrechten, stikstofperikelen en een coronacrisis (om er maar een paar te noemen). Ook de wetgeving richting de agrarische sector slaat door. De regels komen soms je strot uit. En toch is het wel goed dat er regels zijn. Zo staat in de statuten van de BBZ (die al meer dan 100 jaar bestaat) beschreven dat een bestuurder maximaal drie termijnen van drie jaar mag meebesturen. Hiervoor heb ik eigenlijk nooit een opleiding of cursus gehad. Of gebruik gemaakt van een mental coach. Nee, ik heb altijd geprobeerd om mezelf te blijven en vooral als lid van de BBZ te blijven denken. Op gevoel en zonder poeha. Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Soms ben je als voorzitter druk met brandjes blussen. Eerlijk gezegd heb ik er wel eens slecht van geslapen. Binnen de bond bestaat zoveel diversiteit dat er vaak emotie bij komt kijken. En ook ik merk dat de wereld om ons heen steeds harder en zakelijker wordt. Daar voelt dit kleine boertje zich niet prettig bij . Het is tij d voor nieuwe gezichten, nieuwe ideeën. Jullie hoeven je geen zorgen te maken dat ik mega vervelen. Er is hier werk zat. Graag wil ik vooral m’n medebestuursleden hartelijk danken voor de prettige samenwerking en het vertrouwen. Ook wil ik alle leden en iedereen die betrokken is bij de BBZ, graag meegeven dat jullie allemaal bij een sterke en betrokken club horen. Want laten we eerlijk zijn: bedrijven die zelf hun melk verwerken zij n de allermooiste bedrijven die er zijn!! Laten we daar trots op zijn en laten we dat blijven uitstralen.

Vind wat verbindt en mijd wat u scheidt!

Het ga jullie goed, Theo Dekker